Tylko Pokorni Widzą Niebo

Z Gospel Translations Polish

Dlaczego pokora jest tak ważna dla Boga? I mam na myśli, naprawdę, naprawdę ważna dla Niego. Posłuchajmy jakiego rodzaju rzeczy powiedział Jezus:

(...) ale kto między wami chce być wielki, niech będzie waszym sługą. I kto wśród was chce być pierwszy, niech będzie waszym sługą [niewolnikiem]. (Ewangelia według św. Mateusza 20:26-27 UBG)

I powiedział: Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. (Ewangelia według św. Mateusza 18:3-4 UBG)

Błogosławieni cisi, ponieważ oni odziedziczą ziemię. (Ewangelia według św. Mateusza 5:5 UBG)

Pokorni niewolnicy mają najwyższą rangę w bożym królestwie, tylko pokorni jak dzieci wchodzą do królestwa, a cichym będzie dane panowanie nad światem. Te swierdzenia są tak radykalne, że brzmią prawie niedorzecznie.

Spis treści 1 Czy On To Właśnie Powiedział? 2 Obca Etyka 3 Wspomnienia Utraconego Świata 4 Tylko Pokorni Widzą 5 Oczy Otwarte na Chwałę

Czy On To Właśnie Powiedział?

Zastanawiam się, czy my przypadkiem nie jesteśmy zbyt obeznani z tymi „powiedzeniami.” Nie wiem jak to jest z Tobą, ale mi niepokojąco łatwo przychodzi wyłączenie teologicznych prawd, które wyznaję intelektualnie, z mojego funkcjonalnego systemu przekonań (czyli tego, z którego płynie moje faktyczne zachowanie). Jeśli takie stwierdzenia odnośnie pokory nie stają nam w gardle, wątpię czy faktycznie słyszymy co Jezus mówi – wiedząc jak bardzo nie jesteśmy tacy z natury, wiedząc jak bardzo nieatrakcyjne jest służenie, kiedy faktycznie musimy poświęcić swoje własne dążenia, wiedząc jak bardzo nie chcemy być uważani za dziecinnych, kiedy chodzi o to co inni o nas myślą, wiedząc jak trudno jest być łagodnym kiedy faktycznie ktoś nas obraża.

Czy wyłapałeś co jest na ostrzu noża? Jeśli taki rodzaj pokory nas nie charakteryzuje, nidgy „nie wejdziemy do królestwa niebieskiego” (Ewangelia według św. Mateusza 18:3). Jest to ta sama mowa co w Ewangelii Jana, kiedy Jezus mówi o tych, którzy nie są na nowo narodzeni (Ewangelia według św. Jana 3:3). Jest to ten sam ton, w którym pisze Paweł odnośnie niemoralności seksualnej, bałwochwalstwa, chciwości, pijactwa i złorzeczących (Pierwszy List św. Pawła do Koryntian 6:9-10). Czy nasze zachowanie odzwierciedla, to że pycha jest w tej samej kategorii poważności jak grzech seksualny? Podejrzewam, że Bóg uważa pychę nawet za gorsze zło. Nigdzie w Słowie Bóg nie mówi, że Ci najbardziej czyści w sferze seksualnej są najwięksi w królestwie niebieskim.

Co jest takiego w pokorze, że Bóg tak bardzo ją ceni? Co jest w niej takiego wielkiego?

Obca Etyka

To pytanie zadaje wielu krytyków chrześcijaństwa. Niektórzy uważają stwierdzenia typu „ale kto między wami chce być wielki, niech będzie waszym sługą. I kto wśród was chce być pierwszy, niech będzie waszym sługą” (Ewangelia według św. Mateusza 20:26-27 UBG), za tak obce ludzkiemu doświadczeniu, że są one całkowicie nierealistyczne, bez względu na to jak bardzo altruistyczne były intencje Jezusa.

Inni posuwają się dalej, i nazywają Jego etykę pokory złem. Karl Marx uważał ją za opiat, służący pacyfikacji proletariatu, po to aby burżuazja mogła utrzymać ekonomiczną kontrolę nad środkami produkcji. Friedrich Nietzsche czuł do niej wstręt jako służącej niczemu innemu jak tylko osłabieniu rasy ludzkiej, jako zachęcającej całe masy do postępowania powstrzymującego dążenie do bezwględnej siły, której to potrzebujemy do przetrwania w tym brutalnym, obojętnym wszechświecie.

W rzeczy samej, pokora do której nawołuje Jezus, wydaje się obca i nie z tego świata. Była ona obca uczniom Jesusa, kiedy ją zaprezentował. Jakub i Jan polowali na honorowe miejsca w wieczności (Ewangelia według św. Mateusza 20:20-21), pozostawiając swoich towarzyszy bardzo urażonych, jakoże każdy z nich wywnioskował, że ma prawo do roszczenia tych miejsc (Ewangelia według św. Łukasza 22:24). To była wielkość, którą znali. Żyli w świecie, w którym wielkość była definiowana poprzez status społeczny, gdzie uczeni i faryzeusze kochali swoje honorowe miejsca (Ewangelia według św. Mateusza 23:6) a władcy kochali panować (Ewangelia według św. Mateusza 20:25). Żyli w tym samym świecie, w którym my żyjemy. Ale w jakim świecie [rzeczywistości] żył Jezus?

Wspomnienia Utraconego Świata

Kiedy Jezus nawoływał swoich uczniów do dążenia do wielkości poprzez pokorne usługiwanie innym, nie było to tylko nawoływanie do bycia na bakier z kulturą; On ich nawoływał do bycia na bakier z naturą – albo jeszcze lepiej do bycia ponadnaturalnym. Nikt z nas nie rodzi się z tą cechą charakteru. Jeśli Jego etyka pokory wydaje się obca, to dlatego, że jest obca. Jest to etyka obcego królestwa (Ewangelia według św. Mateusza 18:1), lepszej ojczyzny (List do Hebrajczyków 11:16).

A właściwie, to nie jest to do końca prawda. Ujmując to bardziej poprawnie, pokora jest etyką byłego królestwa. Ponieważ królestwo niebieskie było pierwotną administracją na ziemi, a pokora była etyką Edenu. Domena ciemności (List do Kolosan 1:13) jest w rzeczywistości obcym królestwem, które przeprowadziło zamach stanu przy zakazanym drzewie, kusząc Adama i Ewę do polegania na swoim własnym zrozumieniu (Księga Przysłów 3:5), zamiast pełnego zaufania Bogu. Etyka pychy tego obcego królestwa odniosła zwycięstwo.

Jednak Biblia mówi nam, że pokora raz jeszcze, stanie się panującą etyką przyszłego królestwa, kiedy to w końcu obca złowroga władza zostanie obalona, i każde kolano ugnie się przed doskonale pokornym Królem królów (List do Filipian 2:5-11). Kiedy w końcu Go ujrzymy, będziemy wiedzieć, że największy w królestwie niebieskim, istotnie jest sługą wszystkich.

Tylko Pokorni Widzą

Ale dalej nie odpowiedziałem na pytanie: Co jest takiego wielkiego w pokorze? Dlaczego Bóg stawia ją tak wysoko przy ocenie ludzkiej wielkości? Wierzę, że tak jest ponieważ pokora jest jedynym stanem duszy, który pozwala na poprawne postrzeganie i wartościowanie prawdy i chwały według tego czym naprawdę są. Tylko pokorni prawdziwie widzą.

Wszyscy w takiej czy innej formie słyszeliśmy wyrażenie “pycha oślepia.” To jest dokładnie to co ona robi. Pycha powstrzymuje grzesznego [upadłego] człowieka przed widzeniem Boga (Księga Psalmów 10:4). Pycha powstrzymuje nas przed widzeniem naszego zbliżającego się upadku (Księga Przysłow 16:18). Pycha jest lampą bezbożnych (Przypowieści Salomona 21:4, Biblia Warszawska), a “Jeśli więc światło [lampa], które jest w tobie, jest ciemnością, sama ciemność jakaż będzie?” (Ewangelia według św. Mateusza 6:23 UBG).

Natomiast pokora nakłada na nas sposób myślenia uzdalniający do postrzegania. Dlatego też Bóg „Poprowadzi pokornych w sprawiedliwości, pokornych nauczy swojej drogi” (Księga Psalmów 25:9 UBG). Tylko pokorni mogą być „czystego serca,” i dlatego też tylko pokorni mogą „zobaczyć Boga” (Ewangelia według św. Mateusza 5:8).

Pycha widzi siebie samego jako nadrzędną wartość, i postrzega wszystko inne jako narzędzie wzmacniania [podnoszenia tej wartości] siebie. Jest nie do nasycenia, i może być śmiertelna. Natomiast w pokorze, jednostka „nie myśli [o samej sobie] więcej niż należy, ale ... myśli w granicach rozsądku” (List do Rzymian 12:3, Przekład Ekumeniczny).

Osoba pokorna właściwie postrzega miejsce Boga w świecie, swoje miejsce i miejsce innych ludzi. Osoba pokorna widzi siebie jako grzesznika, rozpaczliwie potrzebującego bożego miłosierdzia, a otrzymując je poprzez doskonale pokorną służbę Boga w Chrystusie (List do Filipian 2:5-8), uznaje dawanie za bardziej błogosławione niż branie, po to żeby inni również mogli maskymalnie i na zawsze radować się bożym miłosierdziem (Dzieje Apostolskie 20:35). Mając ten sposób myślenia, postrzega instnienie, świat, piękno, odkupienie i sąd jako przekraczające swoje własne pojęcie i tak pełne chwały, że wręcz przytłaczające, nie do ogarnięcia. Jego pokora pozwala mu to zobaczyć, a to co widzi uczy go pokory.

Oczy Otwarte na Chwałę

Dlaczego Jezus powiedział, że tylko pokorni mogą wejść do królestwa? Ponieważ tylko pokorni widzą królestwo. Dlaczego słudzy są najwięksi w królestwie? Ponieważ im wiecej mamy pokory, tym więcej rzeczywistości prawdziwie postrzegamy, i tym więcej płaszczyzn bożej chwały widzimy, i dlatego doświadczamy jeszcze więcej radości, i dlatego jeszcze więcej chcemy aby inni doświadczyli tej radości. To co sprawia, że pokora jest tak znakomita, to to, że upodabnia nas do Boga.

W powołaniu nas do łagodności, Jezus zaprasza nas do porzucenia bankructwa pychy, chce aby oczy naszego serca zostały napełnione światłem, abyśmy wiedzieli czym jest „bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych” (List do Efezjan 1:18, Przekład Ekumeniczny). On zaprasza nas do udziału w tej samej radości, którą posiada Trójjedyny Bóg, najpokorniejsze Osoby jakie istnieją.

---

Przypis tłumacza
Odwołania i cytaty z tekstów Pisma Świętego są zaczerpnięte z Uwspółcześnionej Biblii Gdańskiej, Tłumaczenia Ekumenicznego korespondującego z ESV oraz Biblii Warszawskiej